Las je brieven terug
en heen en achterstevoren
weer terug en heen en terug.

Rook aan de zachte blauwe
woorden, jouw woorden, die nooit
echte landde, maar boven
het papier bleven zweven als wilde
ze zeggen: pak me dan als je kan!

Daaronder de vele kleurige
bloemstickers en nog tientallen
kruisjes om je wensen en gedachten
in handzoentjes kracht bij te zetten.

Ik weet nu.
Het hart is een wonderlijk ding.
Het geeft je leven en tikt
tegelijkertijd het leven weg.

Het verzamelt woorden
en gevoelens, dezelfde als die je
mij schreef, en soms voelt het hart
een haperend ritme van geluk en pijn,
van samen en alleen, totdat het zegt:
het is genoeg!

Wanneer? Geen klok die het weet.
Laat staan jij en ik.
Waarom? Geen God die dat weet.
Laat staan ik.

Jij misschien nu wel.